از نوای تو بُود زمزمه ی زیر و بمم
دَم بُود نایی و من در دَم دَم هستم نی
بند بندم همگی پر بُود از نغمه ی وی
هَر دَم از دَم بزند آتشم اندر رگ و پی
عشقِ دم گاه به رومم کشد و گاه به ری
گاه اندر عرب اندازد و گاهی عجمم
یا رب این نای و نی و ما و من و
دَمدَمِه چیست؟
دم به دم میدمد و صاحب دم پیدا نیست
پُر صدا کرده جهان را ز منم ، این من
کیست؟
منم این صاحب دم یا من و او هر دو
یکیست؟
او منم یا منم او یا بُود از او منمم
منم آن ذات که در عین صفات آمده ام
از حضور شَه شیرین حرکات آمده ام
خِضر راه حقم و از ظلمات آمده ام
گمرهان را هِله از بهر نجات آمده ام
ای بسا مرده که یکدم شود احیا ز دَمَم
من که از باده خُم هُوَ هو مخمورم
نیست جز دُرد کشی چیز دگر منظورم
من ز هفتاد و دو ملت به حقیقت دورم
بر سر دار اناالحق زنم و منصورم
مقدس فانی
یافت شد به اشارۀ یار
