آنان که طلبکار خدائید خدائید
حاجت به طلب نیست شمائید، شمائید
چیزی که نکردید گم از بهر چه جوئید
کس غیر شما نیست، کجائید، کجائید
در خانه نشینید و مگردید به هر در
زیرا که شما خانه و هم خانه خدائید
ذاتید و صفاتید گهی عرش و گهی فرش
در عین بقائید و مبرا ز فنائید
اسمید و حروفید و کلامید و کتابید
جبریل امینید و رسولان سمائید
خواهید ببینید رخ اندر رخ معشوق
زنگار به آیینه به صیقل بزدایید
پ ن: این غزل بر خلاف ظاهر از مولانا نیست تنها منسوب به اوست. تقلیدی است از غزل مولانا به مطلع: ای قوم به حج رفته کجائید، کجائید.
اسم : در اصطلاح صوفیان ذات حق است به اعتبار اتصاف به وصفی و نعتی از نعتها. مانند رحمن به اعتبار رحمت و قهار به اعتبار قهر.
حروف : در اصطلاح صوفیان عبارت است ار حقایق بسیط اعیان.
کلام : در اصطلاح صوفیان عبارت است از تجلی حاصل از تعلق اراده و قدرت برای اظهار و ایجاد آنچه در غیبت است. مراد کلام الله است.
کتاب : در اصطلاح صوفیان بر وجود مطلق اطلاق میشود. مراد کتاب الله است که عبارت است و اشارت است و لطایف است و حقایق.
غزلیات شمس - شفیعی کدکنی
