خوف و رجا
خوف و رجا دو اصطلاح است در تصوف که در تعریف خوف آورده اند: خوف توقع حلول مکروه یا فوت محبوب است.
و در تعریف رجا آورده اند:رجا تعلق قلب است بحصول محبوب در آینده.حاصل آنکه رجا امیدوار بودن است
به عنایات محبوب و خوف ترس از رسیدن مکروهی ممکن الحصول از جانب معشوق.
پ ن : منظور از فوت محبوب ایجاد کاستی در محبوب است که سبب نقصان حب معشوق میگردد.
تمهیدات عین القظاة همدانی
چون در حرکت و سکون چیزی نویسم رنجور شوم از آن بغایت و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم، هم رنجور شوم، و چون در وجه تفضیل انبیاء چیزی نویسم، خود نعوذبالله! و چون احوال عاشقان نویسم هم نشاید و هرچه نویسم هم نشاید و اگر هیچ ننویسم هم نشاید و اگرگویم نشاید و اگر خاموش گردم هم نشاید. ای عزیز هرچه مرد را به خدا رساند اسلام است و هرچه مرد را از خدا باز دارد کفر است. و حقیقت آنست که مرد سالک، خود هرگز نه کفر باز پس گذارد و نه اسلام. که کفر و اسلام دو حال است که از آن لابد است مادام که با خود باشی. اما چون از خود اخلاص یافتی کفر و ایمان اگر نیز تورا جویند در نیابند.
پ ن : قسمتهای پر رنگ به انتخاب خودم هستند برای آنهایی که شاید وقت و حوصله خواندن تمام متن را ندارند.
هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نا نبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند... و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... خدا داند که نی دانم که اینکه نبشتم طاعتست یا معصیت! کاشکی چون نمی دانم، یکبارگی نادانی شدمی تا از خود خلاص یافتمی...
پ ن: این بخش اول مناجات عین القضاة همدانی است و اگر فرصت داده شود به مرور و هرشب چند خطی از آن را خواهم نوشت.
پ ن: همین مناجات عین القضاة یکی از دلایل اصلی کافر خواندن و کشتن او شد. البته نوع خاصی از کشتن که که خود عین القضاة بصورت دقیق و کامل پیش بینی کرده بود.
