دوشینه پی گلاب می گردیدم، بر طرف چمن
پژمرده گلی میان گلشن دیدم، افسرده چو من
گفتم: كه چه كردی که چنین می سوزی؟ ای یار عزیز!
گفتا: كه دمی در این جهان خندیدم، پس وای به من
۱۳۹۵/۱/۴
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
-
مادر یادها ، دلبر دلبران ای تو همۀ خوشی های من ، ای تو همۀ فریضه های من بیاد بیاور دلاویزی نوازشها را گرمی دستها را و لطف شبان من هنر بی...
-
ابوالقاسم عارف قزوینی در سال 1261 خورشیدی (1259 به روایت دیگر) در قزوین زاده شد. صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین فرا گرفت. خط شکسته و... -
“نمیدانم. اما چه درهم پیچ و گره خورده است درونم، و چه زوزه های خوار شده ای را می شنوم، و چه نا توانمندی غریب و کشنده ای حس می ...
