عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

تانتال

بندگی واقعی در محکوم بودن به انجام ندادن است.

تانتال نه هرکول!

پانوشت: تانتال به دوزخ فرستاده شد و در آنجا دچار عذاب‌های ابدی گردید. یکی از معروف‌ترین عذاب‌های او این بود که در یک دریاچه ایستاده بود و هر بار که می‌خواست آب بنوشد، آب از دسترسش دور می‌شد. همچنین میوه‌هایی بالای سرش آویزان بودند که هرگاه دستش را برای برداشتن آن‌ها دراز می‌کرد، باد آن‌ها را دور می‌کرد.