به تدریج که ما زندگی میکنیم، به تدریج که می آفرینیم، به تدریج که دل میبندیم و کسانی را که دوست میداریم از دست میدهیم، از چنگ مرگ می رهیم. به هر ضربت تازه ای که برمافرود می آید، یا به هر سکه ای که ضرب می کنیم، از خود به در میرویم؛ به اثری که آفریده ایم، به جانی که دوست می داشته ایم و ما را ترک گفته است پناه می بریم. سرانجام رم دیگر در خود رم نیست. بهترین پارۀ هستی هر شخص بیرون از اوست.
آندره ژید - سکه سازان
