عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

ادمهای مطبوع ملایم

از آدم‌های مطبوع ملایم باید دوری کرد.

آدم‌های مطبوع ملایم، ذره ذره آغشته‌ات می‌کنند.

ذره ذره جانت را مسموم می‌کنند و عاقبت روزی فرا می‌رسد که به حضور زهر در رگ‌هایت عادت کرده‌ای...

و روزی می‌رسد که مسموم شده‌ای، مسموم‌شان شده‌ای.

سیلویا پرنت

الهی نامه

در مقابل طعن و لعنهایی که در ادبیات ما بر ابلیس نثار گردیده، برخی عرفا همچون شیخ عطار از ابلیس بسیار جانبداری کرده اند.
استاد بدیع الزمان فروزانفر ضمن تحلیل الهی نامۀ عطار درین باره می نویسد: شیخ بحثی دراز دامن پیش میکشد در قوت وسواس شیطان و مرتبۀ او در درگاه خداوند و در تمام این مسائل جانب شیطان را می گیرد و او را تبرئه بلکه تقدیس و تنزیه نیز می نماید.
ابلیسی که در الهی نامه می بینیم، آفریده ای است دستخوش پشیمانی و حسرت و بر حال زار و لعنت زدگی خود می گرید؛ « پیوسته دو جوی سیه » از چشمهای او روان است. گذشته از این، ابلیس عطار محو وجود پروردگار است، عاشقی است پاکباز و دریا دل که از طعن و لعن بیمی ندارد: « نگردد عشق جانش ذره ای کم » گویی به آدمیان سرمشق می دهد که در راه دوست باشد از همه چیز گذشت، هر مصیبتی را تحمل کرد...

عمران صلاحی

حرمت باقی نمانده است

جهل حکم می‌راند

رانده شدیم - چون گوسفندان - در هاویه

و مرگ

شبانی می‌کند

زیبایی

جایگاهی ندارد

از کتابِ تازه‌منتشرشده‌ی "در زیر آسمان مزامیر" نشر امرود

تقریظ و اعتراض،

بله، یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچ کس نبود. یک وزارت عدلیه بود. یک آصف الدوله و یک مساله اسرای قوچان. از اینها گذشته یک روزنامه چی بود. بله یک مدت هم در وزارت عدلیه، مجلس استنطاق بود.

این روزنامه چی هم هر روز برای کسب اخبار در آنجا حاضر بود. استنطاق هم تا نزدیکی های ظهر طول می کشید. هوا هم گرم بود. توی خانه روزنامه چی هم جز پنیر و سبزی چیزی نبود. خانه روزنامه چی هم دور بود. بوی مسمای بادنجان و کباب جوجه هم وزارتخانه را پر کرده بود. توپ ظهر یک دفعه به صدا درآمد و باقیش یادم رفت.

علی اکبر دهخدا

از چرند و پرند