عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

مانلی

قطعه ای از منظومه‌ی مانلی

اثر ارزشمند نیما یوشیج

کوششِ يک‌تن فرد،

چه‌بسا کافتد بی‌حاصل و، اين هست؛ امّا

آيد اندر کششِ رنجِ مديد،

ارزشِ مرد، پديد.

شد به‌سر بر تو اگر،

زندگانی دشوار،

اگرَت رزق نه بر اندازه‌ست،

وگرت رزق براندازه به‌کار،

در عوض، هست تو را چيزِ دگر.

راهِ دور آمده‌يی،

برده‌يی از نزديک،

به‌سویِ دور، نظر.

زندگی چون نبُوَد جز تک‌وتاز،

خاطر اين‌گونه فراسوده مساز.

بگذران سهل درآن‌دم که به‌ناچار تو را،

کار آيد دشوار.

عمر مگذار بدان.

زاره کم کن در کار.

ما همه باربه‌دوشانِ هميم؛

هرکه، در بارش کالاست به‌رنگی کآن هست.

تا نباشد کششی،

تنِ جاندار نگردد پابست.

به‌هم اين‌ها را، [جز] مردمِ هشياری نتواند يافت.

بايد از چيزی کاست،

گر بخواهيم به چيزی افزود.

هرکس آيد به‌رهی سویِ کمال.

تا کمالی آيد،

از دگرگونه کمالی بايد

چشمِ خواهش بستن.

زندگانی اين است؛

وين‌چنين بايد رَستن.