عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

نان و شراب

بالاخره یک روز زندگی واقعی شروع خواهد شد. بلی یک روز! ما خویشتن را برای مردن آماده می کنیم.

مردن با این حسرت که زندگی نکردیم. انسان بیش از یکبار بدنیا نمی آید و این عمر یکباره و منحصر بفرد را نیز دائم در موقت بودن و در انتظار روزی بسر میبرد که زندگی واقعی شروع شود.

باری عمر به همین شیوه میگذرد. هیچکس در حال زندگی نمی کند و هیچکس نیست که بتواند ادعا کند: از فلان لحظه و فلان موقع زندگی من شروع شده است!

اینیاتسیو سیلونه - نان و شراب