عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

ویکتور هوگو

در ناتوانی نیرویی نهفته است. ادمی که خود را در برابر سرنوشت و طبیعت نابینا می یابد،

نقطۀ اتکایی در ناتوانی برای خود یافته است که دعا و تضرع نام دارد.

ویکتور هوگو - کارگران دریا

طاعون

درواقع فکری نیست که انسان بالاخره به آن عادت نکند.

کامو - طاعون

این ازون حرفهای عجیب غریبه ! یعنی انسان، هر انسانی- حتی به جنایت هم میتونه خو بگیره!!

آلبر کامو

مادرم گرچه بی دین نبود. ولی هنگام زندگیش هرگز به دین نمی اندیشید.

کامو - طاعون

دام و نیش

آن یکی را روی او شد سوی دوست

وین یکی را روی او خود روی اوست

روی هر یک می نگر میدار پاس

بو که گردی تو زخدمت رو شناس

دیدن دانا عبادت این بود

فتح ابواب سعادت این بود

چون بسی ابلیس آدم روی هست

پس به هر دستی نشاید داد دست

زانکه صیاد آورد بانگ صفیر

تا فریبد مرغ را آن مرغ گیر

بشنود آن مرغ باگ جنس خویش

از هوا آید بیابد دام و نیش

اشتراک در: پست‌ها (Atom)