عطشنا

هر چیز می نویسم٬ پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آنست که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست٬ نه هرچه درست و صواب روا بود که بگویند. و نباید که در بحری در افکنم خود را که ساحلش پدید نبود و چیزها نویسم بی خود که چون واخود آیم برآن پشیمان باشم و رنجور٬ حقا و به حرمت دوستی که نی دانم که اینکه می نویسم راه سعادت است که می روم یا راه شقاوت. حقا که نی توانم که ننویسم و جز گوی بودن در میدان تقدیر روی نیست... «تمهیدات» اثر: عین القضاة همدانی

ملاقات مولانا جلال الدین محمد مولانا شمس الدین محمد را

افلاکی در مناقب العارفین نقل میکند:

مولانا جلال الدین محمد از مدرسۀ پنبه فروشان درآمده بر استری راهوار نشسته بود و طالب علمان و دانشمندان در رکابش حرکت میکردند. از ناگاه مولانا شمس الدین محمد تبریزی بوی بازخورد و از مولانا جلال الدین محمد پرسید که:

بایزید بزرگتر است یا محمد؟

مولانا جلال الدین گفت: این چه سؤال باشد؟ محمد ختم پیامبران است وی را با ابایزید چه نسبت.

مولانا شمس الدین گفت: پس چرا محمد میگوید؛ ماعرفناک حق معرفتک، و بایزید میگوید؛ سبحانی ما اعظم شأنی.

مولانا جلال الدین از هیبت این سؤال بیفتاد از استر و از هوش برفت، چون به خودآمد دست مولانا شمس الدین محمد بگرفت و پیاده به مدرسۀ خود آورد و در حجرۀ خود درآورد و تا چهل روز به هیچ آفریده راه ورود ندادند و هیچ نخوردند و نخواستند.

عبدالرحمن جامی در نفحات النس این دیدار را همینگونه روایت کرده است با این تفاوت که جامی می نویسد مولانا جلال الدین محمد چون جواب را ندانست مولانا شمس الدین محمد سرّ کلام محمد و بایزید را بیان کرد، پس آن گاه مولانا جلال الدین محمد بیفتاد و از هوش برفت و...... و بعد در پی هم شدند و سه سی روز ( سه ماه) در پرده نشستند.

در طلب

شیخ الاسلام گفت:

لذت و خوشی در طلب است، دریافت خوشی نیست. دریافت صدمت است.

نفحات الانس من حضرات القدس- نورالدین عبدالرحمن جامی

پی نوشت: شیخ السلام خود عبدالرحمن است که خویش را در نفحات سوم شخص گرفته.

نفحات الانس

دل گفت: مرا علم لدنی هوس است

تعلیمم کن گرت بدین دسترس است

گفتم که: الف. گفت: دگر؟ گفتم: هیچ

درخانه اگر کس است یک حرف بس است

نفحات الانس من حضرات القدس - نورالدین عبدالرحمن جامی

فلسفۀ زندگی

باید در یک زمان هم به فلسفه بپردازیم و هم کارهای خانه را انجام دهیم. در حین انجام این دو بخندیم و هرگز از ادعای این که فلسفۀ حقیقی زندگی را دریافته ایم باز نایستیم.

فلسفۀ اجتماعی - رسالۀ اپیکور - اصول نظریات